Geschiedenis
Leeuwarden is ontstaan op terpen die werden opgeworpen aan inhammen van de destijdse Middelzee. De Middelzee slibde in de 13e eeuw dicht en werd ingepolderd. Aan de voet van de Oldehove, een vrijstaande kerktoren in Friesland en een huidig monument zijn bij recent archeologische onderzoek sporen van bewoningen uit de eerste eeuw aangetroffen. Echter werden geen sporen van permanente bewoning aangetroffen. Het is wel zeker dat in de negende eeuw de kerk van Sint Vitus werd gesticht.
De naam ‘Leeuwarden’
Waar de naam ‘Leeuwarden’ daadwerkelijk vandaan komt, blijft voor velen een mysterie. Het eerste deel van de naam Leeuwarden heeft echter niets met de dierennaam ‘leeuw’ te maken, maar komt waarschijnlijk van een oud-Fries woord dat luwte betekent. Aangezien ‘werd’ staat voor terp of dorp, zou een logische betekenis ‘dorpen in de luwte’ zijn. Een logischere verklaring zou gaan over leeuw dat verband houdt met Sint Vitus. Er zou in de middeleeuwen een verhaal gaan over Sint Vitus die net zoals vele andere christenen door de romeinse keizer Diocletianus voor de leeuwen werd gegooid. Na het maken van een kruisteken voor de ogen van de leeuwen zouden de leeuwen hem niet verscheuren, maar begonnen hem juist te prijzen door zijn voeten te likken en kopjes te geven. Na allerlei mislukte pogingen voor het executeren van Sint Vitus, lukte het de romeinse keizer uiteindelijk wel om hem levend te verbranden in een oven.
De Oldehove
In 1529 werd de opdracht gegeven om een brede en hoge kerktoren te bouwen die het statussymbool van de Friese hoofdstad zou moeten worden. Al kort na de start van de bouw verzakte de toren door de zompige ondergrond. Tegen beterweten in werd de toren toch afgebouwd, waarbij de toren keer op keer werd gecorrigeerd met behulp van een loodlijn. Hierdoor ontstond de lichtkromming in het gebouw. De miskleun van de bouwmeester Jacob van Aken heeft hem zijn leven gekost. Echter bleef de Fries wel trots op zijn gebouw. Een bekende quote van de Fries was:‘
’A’k de Oldehove niet siën ken, dan foël ik my onwennich.’ (Historischcentrumleeuwarden, sd)